Dr. Lutz verstorben

..........letzten Samstag (18. September 2010) Dr. Lutz Wolfgang in seiner Wohnung in Graz verstorben.

Zum Vergrößern anklicken....

........Jahrgang 1913....

Zum Vergrößern anklicken....

http://forum.logi-methode.de/index.php?page=Thread&postID=440549#post440549

Ruhe er in Frieden, jetzt bin ich zwar ein wenig traurig, es ist schon komisch.
Aber er hat ja ein schönes Alter erreicht.

Er hat viel für uns alle getan.

Ruhe in Frieden lieber Doktor Lutz.

Also ich bin jetzt auch traurig.
Ruhe er in Frieden.

Polnischer Nachruf

Da die deutschen Nachrufe auf Wolfgang Lutz etwas mager ausgefallen sind:

hier die google-Übersetzung eines polnischen Nachrufes von seinem Freund(?) Mariusz Waszak

http://www.kapitalizm.org/?action=show_article&art_id=6705


------------------------

Übersetzung von Polnisch nach Deutsch


Leb wohl mein Freund, daß ... ist die Erinnerung an spät. Dr. Wolfgang Lutz
Autor: Mariusz Waszak
Veröffentlicht hat: Robert Cichowlas
2010-10-07 21:27:40

18. September dieses Jahres starb in seinem Haus in Graz (Österreich), mein Freund, der Hauptmann der Luftwaffe Dr. Wolfgang Lutz. Er war 98 Jahre. Er war einer der einzigartigsten und schönsten Männer, die ich je in meinem Leben, ich weiß.

Polnischen Lesern als Autor bekannt ist, eine ordnungsgemäß Co-Autor des Buches "Leben ohne Brot" - die erste große Posten von Lebensmitteln niskowęglowodanowym, die in Europa erschienen.

Doktor Lutz traf im Jahr 2002, als ich behandelt aktiver als heute, die Förderung dieser Art der Ernährung. Damals waren Veröffentlichungen zu diesem Thema sehr selten. Wie auch immer, heute gibt es nicht allzu viele aber "Guide ...." (Früher unter dem Titel" Optymalnik ") in einem großen Teil, diese Lücke. Eigentlich in jenen Jahren, hatten wir nur Publikationen Robert Atkins in den Vereinigten Staaten, John Kwasniewski und Dr. Wolfgang Lutz (gemeinsam mit dem amerikanischen Professor für Biochemie Christian B. Allan). Dr. Robert Atkins wurde in den Vereinigten Staaten sitzen, was sein Unternehmen in der Herstellung von Lebensmitteln mit Low Carb (sehr verdächtig) engagiert. Von Jan Kwasniewski war kein Weg zur Arbeit, und so beschlossen wir, Dr. Lutz zu kontaktieren. Zugegeben, es war nicht leicht, ihn zu finden. Dies hat dank meiner Freundin lebt in Wien - wir wussten, dass Wolfgang Lutz Österreicher ist, und da ist es aussehen sollte. Anfangs haben unsere Bemühungen nicht zu Ergebnissen geführt (weiß nur nicht, wenn noch?), Aber mit der Hilfe eines Freundes aus Wien, fanden wir Dr. Lutz in ... London! Es stellte sich heraus, dass er die Hälfte des Jahres verbringt in London und den anderen in seiner Heimatstadt Graz. Ermutigt und lud Telefongespräch mit Luchs Kaden stieg in ein geeignetes Fahrzeug und los geht's - nach London!

Wer war Dr. Lutz? Geboren am 27. Mai 1913 in Graz, studierte Medizin in Innsbruck und Wien, wo er seine Habilitation im Jahre 1942. Er war ein Internist. Während des Krieges war er in den Rang eines Hauptmanns der Luftwaffe über skafandrami gearbeitet, um in großen Höhen fliegen - dann begann Flugzeug, wo sie gebraucht wurden angezeigt. Er hatte Pech - sein Gerät auch mit Experimenten am Menschen in der Druckkammer behandelt (erhalten bei niedrigen Drücken sind typisch für Hochgebirge) und nach dem Krieg wurde von einem Gericht in Nürnberg, der sogenannten verurteilt. "Ärzte-Prozess" für acht Jahre im Gefängnis. Während dieser Zeit wollte er es, Ihr Team von Prof. herunterladen. Wernher von Braun, der Schöpfer von Raketenmotoren VI und V II wurde bereits für die US-Raketen-Programm (später Space - NASA). Leider hat er nicht erfolgreich war, und seine Strafe bis zum Ende des Nürnberger Gefängnis. Obwohl Neli Armstrong hüpfte auf dem Mond im Anzug, arbeitete die ersten Prototypen, Dr. Wolfgang Lutz!

Dr. Lutz hat immer gebrechlicher Gesundheit. Bereits in seiner Jugend war gezwungen, von seinem Lieblings-Ski zurücktreten, Kajakfahren und Wandern in den Bergen hatte zu ersetzen niespiesznymi Spaziergänge. Ich war sehr überrascht, weil dies eigentlich nichts ernsthaft auf die Kranken, aber er war schwach - es fehlte ihm die Kraft. Dass die Ursache sein könnte bei übermäßigem Verzehr von Kohlenhydraten kam allein. Deshalb wird nach Entlassung aus dem Gefängnis, als er bereits mit Wirkung auf, was sie reduziert den Verbrauch von Kartoffeln radikal beseitigt, Brot, Zucker und Süßigkeiten. Ein paar Monate später bereits auf dem österreichischen Skipisten śmigał, ging auf Tourneen der Bergwege, Fahrrad fahren in der Umgebung und willens sind, ein Kanu, das hatte immer den Drang hat zu schweben.

Er begann auch zu Kohlenhydraten einschränken, viele ihrer Patienten. Auf den ersten langsam - und dann, durch die Ergebnisse, mehr und mehr kühn gefördert. Die Auswirkungen haben nicht lange auf sich warten gegeben - die erste erfolgreiche, vor allem mit adipösen Kindern und an Diabetes leiden begonnen haben, tragen ihm Ruhm und ... Ärger. Modell vorgeschlagen durch die Fütterung begonnen, populär geworden, weil sie als sehr wirksam erwiesen. Allerdings trafen sich die medizinische Gemeinschaft Dr. Wolfgang insgesamt Ächtung. Zum Glück war unser Arzt ein rechtschaffener Mann, einen starken Charakter und viel von dem Sie getan haben. Erstaunliche Ergebnisse Feed niskowęglowodanowego faszinierte ihn so sehr, dass er sich der Forschung widmen zu dem Phänomen entschieden. Leider war es "nur" ein Doktor der Medizin - medizinische Internist und fehlte Berufsausbildung biochemisch. Also bat er um Hilfe Professor für Biochemie in den Vereinigten Staaten Christian B. Allen. Die Frucht ihrer Zusammenarbeit ist ein Buch, dass in Polen unter dem Titel veröffentlicht wurde "Leben ohne Brot." Nach meinen, vielleicht unvollkommen, Wissens ist dies die beste Position der Diäten mit drastisch reduziert Niveaus der Kohlenhydrate, für die ich eintrete. Nimbu fügt Glanz der Tatsache, dass in diesem Bereich, Dr. Lutz die absolute Pionier war - Atkins, Kwasniewski und andere erschien viel später, und keiner von ihnen hat jemals nahe kommen zu ihm!

Ich konnte nicht wissen, dieser Mann!

Eines Tages im Februar 2002 Rysiu Kaden und meiner bescheidenen Person, noch objuczeni Gepäck machten wir in London an der Nord-West'cie Wilesden Lane 213, also vor dem damaligen Haus von Dr. Wolfgang Lutz. Wir wollten nur Hallo zu sagen, zu sagen, dass wir bereits sind, vereinbaren Sie einen Termin, dann gehen Sie zu einem nahe gelegenen Gasthaus zur Auffrischung ein bisschen nach kilkunastogodzinnej, leicht fatygującej reisen. (Pension, nebenbei bemerkt, gesucht und reserviert für uns, Frau Helen Lutz - die dritte Frau des Arztes). Absolut nicht! Die Tür ist für uns Helen und ohne Diskussion schleppte in eröffnet! Lutz, wenn Sie uns gegeben haben - Fremde aus einem fernen Land - wie ein guter Onkel und Tante, die den Long Time No See besucht, und erwartete Neffen! Nach einer Weile haben wir am Tisch saßen, schenkte Dr. Lutz Whisky für uns, und Frau Helen war in der Küche beschäftigt, von denen kam zischend Kaffeemaschine und optimistisch Pyrka Kessel mit Wasser Simmering auf dem britischen Tee. (Frau Helen Lutz - die dritte Frau eines britischen Arztes und verbrachte die meiste Zeit seines Lebens seiner Tätigkeit in der Diplomatie des Her Majesty Queen Elizabeth II). Dr. Wolfgang war ein schlanker, großer, sehr fröhlich, Internet Kerl. Machte den Eindruck eines Mannes über siebzig, hatte aber die Zeit 90 Jahre. Entschuldigte sich, dass die Bit stecken bleibt, aber der Tag vor dem ... sturlał die Treppe hinauf und ist ein bisschen angeschlagenen! Ausgezeichnet! Die Menschen in dieser Altersgruppe, die herunterfallen Treppe normalerweise nicht gießen Whisky ... Wir blieben Gäste mit diesen lieben Menschen für die Nacht - nur dann sind wir "freigegeben" und darf zu einem nahe gelegenen Gasthaus gehen (damit wir besser vertraut Frau Helen wählte die eine, die waren Alter ... halten zwei polnische Frauen!).

Am zweiten Tag, nach einer typisch "britisch" (eher niejadalnym) Frühstück, wie angekündigt, gingen wir zurück zum Gästehaus der Lutz'ów. Dieses Mal, Kohlenhydrate desto ernsthaftes Gespräch über den Kampf von Dr. Wolfgang. Ich will nicht hier sein, stört in den Details (ich werde es ein anderes Mal) - die Synthese oben beschrieben.

Aber auf jeden Fall spannende war der gleiche Dr. Wolfgang Lutz. Dies war ein Mann von großer Klasse, tolle Umgangsformen, sehr fröhlich und neugierig Welt. Er war voll des Ruhmes: (! Royal Medical Society - eine sehr elitäre) Mitglied der Royal Society of Medicine, Freedom of the City of London Award (Ehrenbürger von London), Honorarprofessor an der Metropolitan University of Dublin, ein Mitglied der Elite Royal Club Übersee (in der viktorianischen Sitz nimmt uns mit Abendessen) Hersteller-Carb-Diäten, die weltweit meistverkaufte Co-Autor zu diesem Thema, der Schöpfer der weltweit ersten Flug Anzüge (später Luft-und Raumfahrt), etc.. Wenn all dies war ein Mann von sehr erschwinglich und bescheiden - in der Regel versucht, seine Rolle in all unseren Leistungen zu minimieren. Nicht auf jedem "Götter" verlassen nicht zu finden sind die heiligen Bücher und alten Philosophen gehalten, dass das Wissen, das er seit "enthüllt" und hält sich nicht für ein Genie und der Retter der Menschheit. Er war das genaue Gegenteil von einem, einem polnischen Veranstalter eine ähnliche Diät ...

Lutz anlässlich Sie haben beschlossen, uns in London zeigen. Wirklich erstaunlich war ihre Gastfreundschaft! Leider hat sie uns nicht für etwas bezahlen, aber es war ein bisschen peinlich. London Helen zeigte uns während des Tages, und Dr. Wolfgang ... bei Nacht! Frau Lutz obwoziła uns für Plätze in London, Gold zu besuchen, US-Kreuzer - so breit, dass sie nicht in der Garage passen und lebte in den Hinterhof, und mit Dr. Lutz, nach Einbruch der Dunkelheit, Bewegung U-Bahn von Kneipe zu Kneipe ...! Dr. Wolfgang kannte sie gut und zeigte die interessantesten. Reisen in den späten Abend, U-Bahn von Bars, Pubs in der Gesellschaft von mehr als dziewięćdziesiątcioletniego Mann (nie in meinem Leben würde ich nicht wagen nennen ihn "alte Mann" - weil er nicht war) war eine große Erfahrung. Daher jeden Tag ging ich auf eine leichte ... rauszu schlafen. Mein Kollege Rysio Kaden, geringer in Statur wie ein Mann, nach der ersten Nacht zrejterował.

immer daran denken - Leider weiß ich nicht vom Arzt nicht mehr Wünsche für Ostern, Weihnachten oder Geburtstag bekommen! Ich höre das Telefon glücklich: Guten Tag Maine Freund! War gibt's Neues? (Guten Tag mein Freund? What's new?).

Dr. Wolfgang Lutz starb. In diesem Alter hatte er dies zu tun.

Zu Ehren von seinem Andenken!

Leb wohl mein Freund ...

Mariusz Waszak

Ouf, ist bestimmt eine Computerübersetzung. Ich verstehe daraus nicht besonders viel, leider.

Möge seine weitere Reise glücklich und friedvoll sein. Ein toller Mann!

Die google Übersetzung ist ja leider wirklich kaum zu lesen.

Nun ist auch noch obendrein der Originaltext auf polnisch unter obigem link (Beitrag 5) verschwunden

Wolfgang Lutz hat nun wirklich eine exakte Übersetzung verdient (und wir auch), finde ich.

Vielleicht kennt ja einer von euch jemanden der ausreichend polnisch kann.

Damit der Text auch später noch übersetzt werden kann, kopiere ich sicherheitshalber das Original hierher:

Nachtrag:
soeben seh ich, dass der polnische link wieder funktioniert - den polnischen text laß ich aber dennoch hier stehn



Żegnaj Przyjacielu, czyli… wspomnienie śp. dr Wolfganga Lutza Autor:

Mariusz Waszak

Opublikowal: Robert Cichowlas

2010-10-07 21:27:40


-----------

18 IX bieżącego roku zmarł w swoim domu w Grazu (Austria), mój przyjaciel, kapitan Luftwaffe dr Wolfgang Lutz. Miał 98 lat. Był jednym z najbardziej niezwykłych i najwspanialszych ludzi jakich zdarzyło mi się w życiu poznać.
Polskim czytelnikom znany, jako autor, a właściwie współautor, książki „Życie bez pieczywa” – pierwszej poważnej pozycji o żywieniu niskowęglowodanowym, jaka ukazała się w Europie.

Doktora Lutza poznałem w roku, 2002 kiedy zajmowałem się, bardziej aktywnie niż obecnie, propagowaniem tego rodzaju żywienia. W owych czasach publikacje na ten temat były wielką rzadkością. Zresztą do dziś nie ma ich za wiele choć „Poradnik….” (noszący wcześniej tytuł „Optymalnik”) w sporej mierze zapełnił tę lukę. Prawdę mówiąc, w tamtych latach, mieliśmy do dyspozycji tylko publikacje Roberta Atkinsa ze Stanów Zjednoczonych, Jana Kwaśniewskiego i właśnie dr Wolfganga Lutza (wspólna z amerykańskim profesorem biochemii Christianem B. Allanem). Dr Robert Atkins siedział w Stanach prowadząc swoje przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją żywności z niską zawartością węglowodanów (dość podejrzanej). Z Janem Kwaśniewskim współpracować było nie sposób, a więc postanowiliśmy skontaktować się z dr Lutzem. Przyznaję, nie było łatwo go odnaleźć. Udało się to dzięki mojemu przyjacielowi zamieszkałemu w Wiedniu – wiedzieliśmy, że Wolfgang Lutz jest Austriakiem i tam należy go szukać. Początkowo nasze wysiłki nie przynosiły rezultatu (nie wiedzieliśmy nawet czy jeszcze żyje?), ale dzięki pomocy kolegi z Wiednia odnaleźliśmy dr Lutza w … Londynie! Okazało się, że spędza połowę roku w Londynie zaś drugą w rodzinnym Grazu. Zachęceni i zaproszeni rozmową telefoniczną wraz z Rysiem Kadenem wsiedliśmy do stosownego pojazdu i hajda – do Londynu!

Kim był doktor Lutz? Urodził się 27 maja 1913 roku w Grazu, medycynę studiował w Innsbrucku i Wiedniu, gdzie habilitował się w 1942 roku. Był internistą. W czasie wojny pracował w randze kapitana Luftwaffe nad skafandrami do lotów na wielkich wysokościach – zaczęły się wtedy pojawiać samoloty, w których takowe były potrzebne. Miał pecha – jego jednostka zajmowała się też eksperymentami na ludziach w komorach hiperbarycznych (uzyskuje się w nich niskie ciśnienia charakterystyczne dla dużych wysokości) i po wojnie został skazany przez sąd w Norymberdze, w tzw. „procesie lekarzy” na osiem lat więzienia. W tym czasie chciał go ściągnąć do swojej ekipy prof. Werner von Braun, twórca napędów rakiet V I i V II pracujący już wtedy dla amerykańskiego programu rakietowego (później kosmicznego – NASA). Niestety to mu się nie udało i swój wyrok odsiedział do końca w norymberskim więzieniu. Aczkolwiek Neli Armstrong skakał po Srebrnym Globie w kombinezonie, którego pierwsze prototypy opracowywał dr Wolfgang Lutz!

Dr Lutz zawsze był wątłego zdrowia. Już w młodości musiał zrezygnować ze swojej ulubionej jazdy na nartach, pływania kajakiem, a wędrówki po górach musiał zastępować niespiesznymi spacerami. Bardzo się temu dziwił bo właściwie na nic poważnego nie chorował, natomiast był słaby – brakowało mu sił. Do tego, że przyczyną może być nadmierne spożywanie węglowodanów doszedł sam. Dlatego też, po wyjściu z więzienia, kiedy miał już wpływ na to co je, ograniczył radykalne spożycie ziemniaków, wyeliminował pieczywo, cukier i słodycze. Kilka miesięcy później śmigał już na nartach po austriackich stokach, chodził na wycieczki po górskich szlakach, jeździł po okolicy rowerem i chętnie pływał kajakiem, na co zawsze miał ochotę.

Zaczął też ograniczać węglowodany wielu swoim pacjentom. Zrazu powoli – później, zachęcony rezultatami, coraz śmielej. Efekty nie dały na siebie długo czekać – pierwsze sukcesy, zwłaszcza z otyłymi dziećmi i cierpiącymi na cukrzycę zaczęły przynosić mu sławę i… kłopoty. Proponowany przez niego model żywienia zaczął stawać się popularny bo okazał się bardzo efektywny. Jednak ze strony środowiska lekarskiego spotkał dr Wolfganga całkowity ostracyzm. Na szczęście nasz doktor był człowiekiem prawym, silnego charakteru i niewiele sobie z tego robił. Zdumiewające rezultaty żywienia niskowęglowodanowego zafascynowały go do tego stopnia, że postanowił poświęcić się badaniom nad ich fenomenem. Niestety był „tylko” doktorem nauk medycznych – lekarzem internistą i brakowało mu fachowego przygotowania biochemicznego. Poprosił więc o pomoc profesora biochemii ze Stanów Zjednoczonych Christiana B. Allena. Owocem ich współpracy jest książka, która ukazała się w Polsce pod tytułem „Życie bez pieczywa”. Według mojej, ułomnej być może, wiedzy, jest to najlepsza pozycja o dietach z radykalnie obniżonym poziomem węglowodanów, których jestem zwolennikiem. Nimbu świetności dodaje fakt, że i w tej dziedzinie dr Lutz był absolutnym pionierem – Atkins, Kwaśniewski i inni pojawili się grubo później, a żaden z nich mu nie dorównał!

Nie mogłem nie poznać tego człowieka!

Tak więc pewnego dnia w lutym 2002 roku Rysiu Kaden i moja skromna osoba, objuczeni jeszcze bagażem, stanęliśmy w londyńskim Nord-West’cie przy Wilesden Lane 213, czyli przed ówczesnym domem dr Wolfganga Lutza. Chcieliśmy tylko się przywitać, powiedzieć, że już jesteśmy, umówić na spotkanie, a następnie udać się do pobliskiego pensjonatu, żeby nieco się odświeżyć po kilkunastogodzinnej, nieco fatygującej podróży. (Pensjonat, notabene, wyszukała i zarezerwowała dla nas pani Helen Lutz – trzecia żona doktora). Nic z tego! Drzwi otworzyła nam pani Helen i bez dyskusji wciągnęła do środka! Państwo Lutz od razu potraktowali nas – obcych ludzi z dalekiego kraju - jak dobra ciotka i wujek, których odwiedzili dawno niewidziani, a wyczekiwani siostrzeńcy! Po chwili siedzieliśmy przy stole, dr Lutz nalewał nam whisky, zaś pani Helen krzątała się po kuchni skąd dochodziło syczenie ekspresu do kawy i optymistyczne pyrkanie czajnika z wodą gotującą się na brytyjską herbatę. (Pani Helen Lutz – trzecia żona doktora jest Brytyjką i większość życia spędziła służąc w dyplomacji Jej Królewskiej Mości Elżbiety II). Dr Wolfgang okazał się szczupłym, słusznego wzrostu, bardzo pogodnym, przystępnym facetem. Sprawiał wrażenie człowieka około siedemdziesiątki choć liczył sobie wówczas lat dziewięćdziesiąt. Przepraszał, że nieco utyka, ale dzień wcześniej… sturlał się ze schodów i jest nieco poobijany! Rewelacja! Ludzie, w tym wieku, którzy spadają ze schodów zwykle już nie nalewają whisky gościom… Przesiedzieliśmy z tymi uroczymi ludźmi do wieczora – dopiero wówczas nas „zwolniono” i pozwolono udać się do pobliskiego pensjonatu (żeby było nam bardziej swojsko pani Helen wybrała taki, który prowadzą dwie wiekowe… Polki!).

Na drugi dzień, po typowo „brytyjskim” (raczej niejadalnym) śniadaniu, zgodnie z zapowiedzią udaliśmy się ponownie do gościnnego domu państwa Lutz’ów. Tym razem już na poważniejszą rozmowę o walce dr Wolfganga z węglowodanami. Nie będę, tutaj, wdawał się w jej szczegóły (zrobię to innym razem) – jej syntezę opisałem powyżej.

Jednak zdecydowanie najciekawszy był sam dr Wolfgang Lutz. Było to człowiek z olbrzymią klasą, wielką kulturą osobistą, bardzo pogodny i ciekaw świata. Był syty sławy: członek Royal Society of Medicine (Królewskie Towarzystwo Medyczne – bardzo elitarne!), Freedom of the City of London Award (honorowe obywatelstwo miasta Londyn), honorowy profesor Metropolitan University of Dublin, członek elitarnego Królewskiego Klubu Zamorskiego (w którego wiktoriańskiej siedzibie podejmował nas kolacją) twórca diety niskowęglowodanowej, współautor światowego bestselleru na ten temat, twórca pierwszych na świecie kombinezonów lotniczych (później kosmicznych) etc. Przy tym wszystkim był człowiekiem niezwykle przystępnym i skromnym – zwykle starał się umniejszyć swoją rolę we wszelkich osiągnięciach. Nie powoływał się na żadnych „bogów”, nie cytował świętych ksiąg i starożytnych filozofów, nie utrzymywał, że wiedza została mu „objawiona” i bynajmniej nie uważał się za geniusza i zbawcę ludzkości. Był dokładną odwrotnością pewnego, polskiego propagatora podobnej diety…

Państwo Lutz przy okazji postanowili pokazać nam Londyn. Zaprawdę zdumiewająca była ich gościnność! Niestety, nie pozwalali nam płacić za cokolwiek, co było jednak nieco krępujące. Londyn pokazywała nam pani Helen w ciągu dnia, zaś dr Wolfgang… nocą! Pani Lutz obwoziła nas po ciekawych miejscach Londynu wielkim, złotym, amerykańskim krążownikiem szos – tak szerokim, że nie mieścił się w garażu i mieszkał sobie na podwórku; zaś z dr Lutzem, po zmroku, poruszając się metrem od… pubu do pubu! Dr Wolfgang znał je dobrze i pokazywał te najciekawsze. Podróżowanie późnym wieczorem, metrem od knajpki do knajpki w towarzystwie ponad dziewięćdziesiątcioletniego mężczyzny (nigdy w życiu nie odważyłbym się go nazwać „starcem” – bo nim nie był!) było sporym przeżyciem. W konsekwencji, co dzień spać szedłem na lekkim… rauszu. Mój kolega Rysio Kaden, jako człek drobniejszej postury, zrejterował po pierwszym wieczorze.

Niestety, nie dostanę już życzeń od doktora na Wielkanoc, Boże Narodzenie ani urodziny – zawsze pamiętał! Nie usłyszę w telefonie radosnego: Guten Tag maine Freund! Was gibt’s Neues? (Dzień dobry mój przyjacielu? Co nowego?).

Dr Wolfgang Lutz umarł. W tym wieku miał już do tego prawo.

Cześć Jego pamięci!

Żegnaj przyjacielu…

Mariusz Waszak